Zo kom je uit een Plechtige Kramp
Een goede vriendin stuurt me om 23.30 uur een Whatsapp-bericht:
‘Mijn oma is vanavond, heel rustig, overleden. Mijn moeder en oom waren erbij. Fijn dat het zo gegaan is. Opluchting!’
Ik wist dat haar oma op sterven lag. En dat ze opgelucht is vanwege de lange en nare ziektegeschiedenis. Toch schrik ik van haar bericht. De dood is opeens weer heel dichtbij. En dat raakt me. Ik word voorzichtig en weeg de woorden die ik terug ga sturen op een teer en fijngevoelig goudschaaltje. Ik schiet in een ‘Plechtige Kramp’.
Als er in een gesprek iets ernstigs zoals ‘de dood’ dichtbij is, dan moet ik van alles van mezelf. Vooral de perfecte vriend zijn op dat moment. Ik moet lief zijn, empatisch maar niet pathetisch. Ik moet origineel kunnen reageren, maar het moet wel gepast zijn. Ik moet de juiste snaar weten te raken, precies spot on de juiste vraag stellen om op een perfecte manier te kunnen informeren naar hoe het met haar gaat. Pffff…..
Ik typ terug: ‘Gecondoleerd lieverd! Wat fijn dat het zo rustig is gegaan.’
Mijn innerlijke criticus gaat hard aan: ‘Zeg Remko, kun je niet wat creatiever zijn in je reactie. Dit is toch vreselijk oubollig!’
Mijn vriendin bedankt me. Ik vraag nog naar haar moeder en het tijdstip van de begrafenis. Terwijl ik naar de wc ga, mijn Iphone in mijn hand, gaat mijn innerlijk kritiek nog harder te keer: ‘Wat ongepast Remko, om nu al, nu ze nog maar een paar uur dood is, te vragen naar het tijdstip van de begrafenis. Dat doe je vast omdat je komende zaterdag met haar hebt afgesproken en je wilt weten of dat nog doorgaat, hoe egoïstisch!’
Het faalzweet breekt me uit. Ik realiseer me dat ik diep in de fuik van verkramping terecht ben gekomen. Ik wil het te goed doen. Een te perfecte vriend zijn.
Ik haal diep adem en besluit even ‘naar de Plechtige Kramp toe te bewegen’. Ik doe mijn ogen dicht, voel de adem in mijn buik en de onrust in mijn keel. Ik realiseer me dat ik me onzeker voel en hard ben voor mezelf. En dat eigenlijk het omgekeerde nodig is bij een emotie als onzekerheid!
Dus, tijd voor zelfcompassie. Ik beslis om met een milde, open nieuwsgierigheid naar mijn faalangst, innerlijke kritiek en perfectie te gaan kijken: ‘Hé, dat is interessant, je bent heel voorzichtig in je taalgebruik. Hoe komt dat lieve Remko?’ Ik realiseer me dat dit is wat ‘een serieus breekbaar’ onderwerp doet met me. En dat dit een patroon is van ‘jong geleerd en nog steeds oud gedaan…’.
De onrust in mijn keel wordt zachter en ik herinner me wat ik altijd tegen de deelnemers in mijn workshops zeg als ze last hebben van teveel innerlijke kritiek:
‘Wees mild voor jezelf, sta jezelf toe om te zeggen wat er in je opkomt, zelfs als dat misschien geïnterpreteerd kan worden als foute opmerking.’
Ik realiseer me hierdoor dat ik, in plaats van krampachtig plechtig te worden, juist verlang naar verbinding met mijn vriendin. En dat een mooie weg naar de realisatie van dit verlangen zelfonthulling is.
Ik besluit haar te laten weten wat er in mijn binnenwereld gebeurt en het effect daarvan op mijn gedrag en ons Whatsapp-gesprek:
‘Gek dat ik merk dat ik bij zo’n overlijdensbericht mijn woorden ga wegen/voorzichtig word, terwijl ik ook voel dat het goed met je gaat’ schrijf ik, met een voorzichtige 😉 erachter.
Het breekt het ijs. Mijn vriendin schrijft: ‘Haha, ja dat doet de dood met je hè? Ik word ook haast een soort plechtig voorzichtig naar mezelf.’ Met een vette smiley erachter.
Wat volgt is een heel fijn gesprek over haar oma en het afscheid wat ze eigenlijk jaren geleden al heeft gedaan. Ik voel opeens volop verbinding met haar en vrijheid om te kunnen vragen en zeggen wat ik wil. De innerlijke criticus luistert mee, is uiteraard nog alert, maar houdt zich nu op de achtergrond….
Deze stappen kun je zetten om te ontkrampen:
Allereerst: het feit dat ik in deze situatie een kramp schoot is niet gek. Het is eigenlijk ook best logisch. Dit gesprek was namelijk een hele gevoelige situatie. Herken je dat? Ik vind het belangrijk om me in zo’n geval niet te laten weerhouden om dan maar niets te zeggen. Deze stappen om te ontkrampen helpen daarbij:
- (H)erken de kramp.
- Haal diep adem.
- Voel waar de kramp het meest aanwezig is in je lichaam. Het is de ingang naar je dieper liggende gevoel.
- Probeer te voelen en te realiseren wat er met je gebeurt: misschien merk je innerlijke kritiek, perfectie, voorzichtigheid.
- Onthul jezelf: benoem dat je niet weet hoe je moet reageren en realiseer je daarbij dat laten merken dat je er bent misschien wel het belangrijkste is!
- Wees mild voor jezelf, in dit geval: geef jezelf toestemming om spontaan te mogen zijn en daarbij eventueel dingen te noemen die misschien niet helemaal gepast zijn.
- Durf en doe. Neem risico om dingen te zeggen die misschien verkeerd kunnen vallen omdat de persoon in kwestie in een overgevoelige fase kan zitten.
‘TOEN IK HET NIET MEER GOED HOEFDE TE DOEN GING HET OPEENS VEEL BETER.’
-LOESJE
Wil je ook leren hoe je kunt ontkrampen met meer faalmoed?
Geef je op voor de tweedaagse ‘ Introductiecursus Fouten maken moed’ door Remko van der Drift.